سعادت در قران

بسم الله الرحمن الرحیم

 در آرزوی سعادت

از زمان پیدایش حیات انسانی تا کنون ، رسیدن به سعادت[1] و خوشبختی مهمترین آرزو و هدف همه افراد  و جوامع انسانی بوده است.

انبیا و اولیای الهی،  رسیدن به سعادت و خوشبختی را به انسان ها بشارت داده اند و به آنها هشدار داده اند که حرکت به سمت بدبختی و شقاوت باید مهمترین دل نگرانی آنان باشد.

حقیقت و ماهیت سعادت چیست که حتی اندیشمندان و فلاسفه و عرفا  و علمای اخلاق را شیفته خود نموده است تا به این اندازه که نام کتاب خود را جامع السعادات [2]   یا کیمیای سعادت[3] و ... نهاده اند.

سعادت برای مردم چه پیام و ره آوردی داشته است که سیاستمداران برای کسب آراء مردم همیشه وعده خوشبختی به آنان داده و می دهند؛ مگر سعادت وخوشبختی چقدر مهم و متعالی است که پدران ومادران تنها آروزی خود را در زندگی، خوشبختی فرزندان خود معرفی می کنند و در نهایت چرا سعادت به این مهمی ، کمتر دست نیافتنی می نماید .

آیا مردم راه سعادت را گم کرده اند ؟ آیا برای پیدا کردن سعادت از ابزار نادرست استفاده می کنند؟ آیا جامع نگر نیستند و فقط به هدف های کوچک و زود بازده می اندیشند؟ آیا برای رسیدن به سعادت نیازمند راهنما و مشاور هستند؟

قدر قدر

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ

شب وصل است و طی شد نامه هجر   سلامٌ فیه حتی مطلع الفجر

دلا در عاشقی ثابت قدم باش                   که در این ره نباشد کار بی‏اجر

برآ ای صبح روشن‏دل خدا را                    که بس تاریک می‏بینم شب هجر

دلم رفت و ندیدم روی دلدار                  فغان از این تطاول، آه از این زجر

     آن شب، که باید به امید وصل و دیدار بیدار نشست، و از جام طهور "سلام"، تا "مطلع فجر"، سرمست بود، شب قدر است؟

   آن شب، که آن را "شب وصل" نامیده اند، و نامه هجران را، در آن شب، طی شده و پایان یافته می خوانند، شبی که باید در طلب کوشید، و بیدار ماند و دیدار جست و احیا گرفت، و به نیایش پرداخت، و کار خیر کرد، و صالحات به جا آورد، و به نیازمندان رسید، و دانایی طلبید، و مذاکره علم کرد شبی که باید به یاد روی آن محبوب عزیز، و آن یار پنهان رخسار، با درد مندیهای عاشقانه نالید، و دیدار روی او را از خدای طلبید؟ کدام شب نورانی و دل افروز است؟ و نقش ما درآن چیست؟

امشب شب خود است قدر خود را بدانیم.

شب خودسازی ، شب دعا

شب ادای دین و شب تفکر

شب چنگ زدن به حبل الله المتین

امشب شب تنهایی توست با بت خانه دل تویی به مثابه ابراهیم در آن بت کده شهر

تویی و یک تبر، تبر نیایش،  تبر صبر،  تبر عبادت بشکن!

بشکن همه بند هایت را  همه نفس های مادی را

تویی در قربانگاه ابراهیم که باید سر ببری نفس خواستن را

باید بخواهی آنچه را که او می خواهد.

شب قدر اتمام سال گذشته و آغاز سال جدید است

سال خود را باپاکی نفس آغاز کن در حدیث امام صادق آمده است:

لیلة القدر هی اول السنة و هی آخرها

هشتاد و سه سال و اندی یعنی یک عمر که این روزها با کوتاه شدن مجال‏ها برای زندگی، دست یابی به آن یک آرزوست. چه کسی باور می‏کند حجم این همه عدد در تبرک یک شب نهفته باشد؟ چگونه یک شب می‏تواند تراکم این همه نور را در خود ذخیره کند؟ این پرسش فقط یک پاسخ دارد؛ عطوفت بی‏کران خدا و هزار نامی که در جوشش دعا در شب جوشن کبیر، ندبه می‏کنیم. شب قدر، فرصت قدر دانستن این حقیقت بزرگ است.

شب قدر، شب عروج روح انسان از ملک زمین تا ملکوت آسمان هاست.

شب قدر، بیداری می‏آموزند و غفلت می‏زدایند تا شهد شیرین بخشش ببخشند.

شب قدر، شکوفایی نهال ایمان در بوستان جان انسان تماشایی است.

شب قدر، برترین هنگامه تلاوت تفکر و بهترین زمان برای تدبر در عظمت هستی است.

شب قدر، با فرق خونین بزرگ قافله‏سالار قبیله ایمان قیمت گرفته است.

خطبه امیرالمؤمنین (ع) به مناسبت ماه مبارک رمضان

 آنچه در پی می آید خطبه ای از خطبه های ژرف و عمیق امیر بیان، سیّد الاوصیاء، امیرالمؤمنین (ع) است که در اوّلین روز ماه مبارک رمضان، بر فراز منبر مسجد کوفه، در میان انبوه جمعیّت حاضر در مسجد،  ایراد فرمود و در آن به بیان جایگاه و فضیلت و شرافت ماه مباک رمضان و ویژگی ها و امتیازات و برکات ارزشمند آن پرداخت.

امید آنکه خوانندگان گرامی با مطالعة آن، مُصیب و تهیه کننده در ترجمه و ساماندهی آن مأجور و مثاب باشند.               «  نگارنده »

نگاهی به :

 عن الصّادق، جعفر بن محمّد، عن أبیهِ، عَن آبائِهِ (ع)، قالَ : خَطَبَ أمیرُ المُؤمنینَ (ع) فی اوّلِ یَومٍ من شهر رَمَضانَ فی مسجِدِ الکُوفَهِ!    فَحَمِدَ اللهَ بِأَفضَلِ الحَمدِ وَ أَشرَفِها وَ أَبلَغِها وَ أَثنی عَلیه باحسَن الثّناء،وَ صلّی عَلی مُحمدٍ نَبِیّه (ص) ثُمَّ قالَ:

امام صادق (ع) به نقل از پدر بزرگوارش امام باقر (ع) و او از قول اجداد طاهرینش (ع) نقل می کند که فرمودند :

در نخستین روز از ماه مبارک رمضان، امیرالمؤمنین (ع) بر فراز منبر مسجد کوفه خطبه ای ایراد کرد و در آن خطبه با بهترین و شریفترین و رساترین ستایش و زیبا ترین سپاس، خدا را ستود و بر پیامبرش محمّد (ص) و آل او درود فرستاد، سپس فرمود :

*  فضیلت ماه رمضان

أَیُّهَا النّاسُ! إِنَّ هذا الشَّهر شهرٌ فَضَّلَهُ اللهُ عَلی سائِرِ الشُّهُورِ، کَفَضلِنا أَهلِ البَیتِ عَلی سائِرِ النّاس.

هان ای مردم!  این ماه ماهی است که خدا آنرا بر دیگر ماهها فضیلت و برتری داده به همانسان که ما خاندان پیامبر را بر دیگر مردم امتیاز بخشیده است!

وَ هُوَ شَهرٌ یُفتَحُ فیهِ أَبوابُ السَّماء وَ أَبوابُ الرَّحمَهِ، وَ یُغلَقُ فیهِ  أَبوابُ النّیرانِ.

و این ماهی است که درهای آسمان ، و درهای رحمت الهی در آن گشوده، و درهای دوزخ در آن بسته است.

وَ هُوَ شَهرٌ یُسمَعُ فیهِ النِّداءُ وَ یُستَجابُ فیهِ الدُّعاءُ وَ یُرحَمُ فیهِ البُکاءُ.

و این ماهی است که نداها در آن شنیده، و دعاها در آن مستجاب، و گریه ها در آن رحم می شود.