ویلیم هنری دیویز
این زندگی خود به چه کار می آید
اگر از گرفتاری ایام و غصه روزگار
فرصت نکنیم که دمی بایستیم و جهان را نظاره کنیم؛
فرصت نکنیم که در زیر شاخه های درختان بنشینیم
و به قدر گاوان و گوسفندان به طبیعت زیبا بنگریم؛
فرصت نکنیم که وقتی از بیشه ها می گذاریم دریابیم
که سنجابها دانه هایشان را کجا زیر علفها پنهان کرده اند؛
فرصت نکنیم تا،میانه روز روشن،نهرها را،
که چون آسمانِ شبِ پر کوکب رخشانند،
به گوشه چشمی نظاره کنیم؛
فرصت نکنیم که به نگاه زیبارویی روی بگردانیم
و رقص و پایکوبیش را تماشا کنیم
و دمی تامّل کنیم
تا لبخندی که چشمها آغاز کرده اند
در لبهایش شکفته شوند.
به راستی چه زندگی حقیر و بی نوایی خواهد بود
اگر فرصت نکنیم که بایستیم و نظاره کنیم.
... ما چون یکی هستیم یک کارهم بیشترنکنیم , صد تا کارنکنیم بلکه یک کارانجام دهیم
بعضی ها تقسیم می کنند کاره را به کاردنیوی مثل خورد وخواب وزن و بچه وکامپیوترومدرسه و... ویک کارهایی را هم می گویند کار اخروی مثل نماز و روزه وکارهای خیریه و...درصورتیکه هم چنین چیزی نیست. بلکه باید انسانها را تقسیم کرد به انسانهای الهی وانسانهای دنیوی، اگرانسان الهی شد، خورد و خواب او هم الهی می شود چون به خاطرخدا زندگی می کند و بخاطرخدا پشت کامپیوترمی نشیند وبه خاطرخدا کتاب می نویسد وهمه اش می شود کاراخروی وانسان عاشق خدا اصلا کار دنیوی نمی کند، انسان الهی بشوید وبروید دنبال دنیا وهزارتا کار بکنید تا وجودتان منشا خیر و برکت بشود وخلاقیت وسازندگی و آبادانی ایجاد بشود؛انسان هست که الهی می شود یا دنیوی ، اگردنیوی شدید همه کارهایتان دنیوی می شود وحتی حج و نمازتان هم دنیوی می شود، وقتی روی آدم به طرف دنیا وهواهای نفسانی خودش بود دیگرتفاوتی نمی کند که به کدام طرف بایستد و نمازبخواند چون به هرطرف بایستد دراصل به طرف خودش ایستاده ونماز خوانده...
قسمتی از بیانات استاد الهی قمشه ای