بیا تا جهان را به بد نسپریم

بیا تا جهان را به بد نسپریم

به کوشش همه دست نیکی دهیم

نباشد همی نیک و بد پایدار

همان به که نیکی بود یادگار

همان گنج و دنیار و کاخ بلند

نخواهد بدن مر تو را سودمند

فریدون فرخ فرشته نبود

ز مشک و ز عنبر سرشته نبود

به داد و دهش یافت آن نیکویی

تو داد و دهش کن، فریدون تویی

این الرجبیون؟

بسم الله الرحمن الرحیم
این الرجبیون؟ کجایند آنهایی که رجبی شدند؟
کجایند آنهایی که قدر رجب را میدانستند؟
کجایند آنهایی رجب را مقدمه ورود به

شعبان و شعبان را مقدمه ورود به رمضان می   میدانستند؟

کجایند آنهایی که از لحظه حلول

 ماه رجب خود را در معرض باران فیض و رحمت الهی قرار میدادند و تن خاکی خود را به

 قطرات مطهر و معنوی این باران شستشو میدادند؟
کجایند ...؟

حلول ماه مبارک رجب بر رجبیون و فرا رسیدن سالروز ولادت امام باقر علیه   شیعیان عالم مبارک باد

^{بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ}

^{به نام خداى بخشاینده مهربان}

 ^{یا مَنْ اَرْجُوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ وَ آمَنُ سَخَطَهُ}

^{اى که براى هر خیرى به او امید دارم و از خشمش}

 ^{عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ یا مَنْ یُعْطِى الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ یا مَنْ یُعْطى مَنْ سَئَلَهُ یا}

^{در هر شرى ایمنى جویم اى که مى دهد (عطاى ) بسیار در برابر (طاعت ) اندک اى که}

^{عطا کنى به هرکه از تو خواهد اى}

 ^{مَنْ یُعْطى مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ وَمَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ تَحَنُّناً مِنْهُ وَرَحْمَةً اَعْطِنى}

^{که عطا کنى به کسى که از تو نخواهد و نه تو را بشناسد از روى نعمت بخشى و}

^{مهرورزى عطا کن به من}

^{بِمَسْئَلَتى اِیّاکَ جَمیعَ خَیْرِ الدُّنْیا وَجَمیعَ خَیْرِ الاْخِرَةِ وَاصْرِفْ عَنّى}

^{به خاطر درخواستى که از تو کردم همه خوبى دنیا و همه خوبى و خیر آخرت را و بگردان از من}

 ^{بِمَسْئَلَتى اِیّاکَ جَمیعَ شَرِّ الدُّنْیا وَشَرِّ الاْخِرَةِ فَاِنَّهُ غَیْرُ مَنْقُوصٍ ما اَعْطَیْتَ}

^{به خاطر همان درخواستى که از تو کردم همه شر دنیا و شر آخرت را زیرا آنچه تو دهى}

^{چیزى کم ندارد (یا کم نیاید)}

 ^{وَ زِِدْنى مِنْ فَضْلِکَ یا کَریمُ}

^{بیفزا بر من از فضلت اى بزرگوار}

 ^{یا ذَاالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ یا ذَاالنَّعْماَّءِ}

^{اى صاحب جلالت و بزرگوارى اى صاحب نعمت}

 ^{وَالْجُودِ یا ذَاالْمَنِّ وَالطَّوْلِ حَرِّمْ شَیْبَتى عَلَى النّار.ِ}

^{و جود اى صاحب بخشش و عطا، حرام کن محاسنم را بر آتش دوزخ.}

1387 ساعت 16:23 | لینک ثابت | نظر بدهید

بخشی از وصیتنامه مولوی

بخشی از وصیتنامه مولوی که حاوی آخرین کلمات و پرمعناترین آنهاست، در ذیل آمده، امید که با تأمل در آن ها بتوان درسهای بیشتری از آن بزرگ آموخت:
« اوصیکم بتقوی الله فی السر و العلانیه و بقله الطعام و قله المنام و قله الکلام و هجران المعاصی و الاثام و مواظبه الصیام و دوام القیام و ترک الشهوات علی الدوام و احتمال الحقاء من جمیع الانام و ترک مجالسه الشفهاء و العوام و مصاحبه الصالحین و الکرام و ان خیرالناس من ینفع الناس و خیر الکلام ما قل و دَل و الحمد لله وحده
نفحات الانس/ ۴۶۵
شما را وصیت می کنم به ترس از خدا در نهان و عیان و اندک خوردن و اندک خفتن و اندک گفتن و کناره گرفتن از جرم و جریت ها و مواظبت بر روزه و نماز برپا داشتن و فرو نهادن هواهای شیطانی و خواهش های نفسانی و شکیبایی بر درشتی مردمان و دوری گزیدن از همنشینی با احمقان و نابخردان و سنگدلان و پرداختن به همنشینی با نیکان و بزرگواران. همانا بهترین مردم کسی است که برای مردم مفید باشد و بهترین گفتار کوتاه و گزیده است و ستایش از آن خداوند یگانه است.