اعلای شیعی و اسفلی مرجئی

ابوالفرج اصفهانی کتابی دارد که معروف است، بنام آغانی یعنی اغنیه ها، آهنگهای موسیقی (1). ابوالفرج اصفهانی خودش اموی و از مورخین بسیار زبردست است و اتفاقا عالم با انصافی است (2).او در این کتابش چیزهای خیلی عجیبی نقل کرده است، از جمله می گوید: یک وقت یک شیعی با یک مرجئی با یکدیگر سخت بر سر  مسئله عمل مباحثه می کردند، مرجئی می گفت اساس، این است که آدم ایمان داشته باشد، عمل بود، بود نبود، نبود شیعه می گفت ایمان از عمل انفکاک ندارد، اگر عمل نباشد، ایمان نیست مباحثه آنها شدید شد، نه این قانع می شد، و نه آن.
برای فیصله دادن به نزاع گفتند اولین کسی که از سر کوچه پیدا شد، از او می پرسیم که حق با کدامیک از ماست، اتفاقا اولین کسی که آمد یک نفر موسیقیدان بود (و به همین تناسب این داستان را در کتاب آغانی نقل کرده است) چون آن دو قبول کرده بودند که از اولین کسی که می آید بپرسند مرجئی خیلی خوشحال شد که عجب آدم مناسبی پیدا شد و الان طرف مرا خواهد گرفت به او گفتند ما چنین مباحثه ای داریم، شیعی گفت عقیده من این است که عمل از ایمان انفکاک ندارد و سعادت انسان در گرو عملش است مرجئی گفت من می گویم عمل ارزشی ندارد، سعادت انسان در گروه ایمان و عقیده اوست عقیده تو چیست؟
موسیقیدان قدری فکر کرد و گفت اعلای شیعی و اسفلی مرجئی از سر تا کمرم شیعه و از کمر به پائین مرجئی هستم می خواست بگوید من فکرم شیعی است اما در عمل مرجئی هستم.

ابوالفرج اصفهانی کتابی دارد که معروف است، بنام آغانی یعنی اغنیه ها، آهنگهای

 موسیقی (1). ابوالفرج اصفهانی خودش اموی و از مورخین بسیار زبردست است و اتفاقا عالم با انصافی است

(2).

 او در این کتابش چیزهای خیلی عجیبی نقل کرده است، از جمله می گوید: یک وقت یک شیعی با یک مرجئی با یکدیگر سخت بر سر  مسئله عمل مباحثه می کردند، مرجئی می گفت اساس، این است که آدم ایمان داشته باشد، عمل بود، بود نبود، نبود شیعه می گفت ایمان از عمل انفکاک ندارد، اگر عمل نباشد، ایمان نیست مباحثه آنها شدید شد، نه این قانع می شد، و نه آن.
برای فیصله دادن به نزاع گفتند اولین کسی که از سر کوچه پیدا شد، از او می پرسیم که حق با کدامیک از ماست، اتفاقا اولین کسی که آمد یک نفر موسیقیدان بود (و به همین تناسب این داستان را در کتاب آغانی نقل کرده است) چون آن دو قبول کرده بودند که از اولین کسی که می آید بپرسند مرجئی خیلی خوشحال شد که عجب آدم مناسبی پیدا شد و الان طرف مرا خواهد گرفت به او گفتند ما چنین مباحثه ای داریم، شیعی گفت عقیده من این است که عمل از ایمان انفکاک ندارد و سعادت انسان در گرو عملش است مرجئی گفت من می گویم عمل ارزشی ندارد، سعادت انسان در گروه ایمان و عقیده اوست عقیده تو چیست؟
موسیقیدان قدری فکر کرد و گفت اعلای شیعی و اسفلی مرجئی از سر تا کمرم شیعه و از کمر به پائین مرجئی هستم می خواست بگوید من فکرم شیعی است اما در عمل مرجئی هستم.

ما امروز وقتی وارد دنیای شیعه می شویم و به خودمان نگاه می کنیم می بینیم خودمان از سر تا قدم مرجئی هستیم هی دنبال بهانه هائی هستیم بلکه بهشت را با یک بهانه درست بکنیم می گوئیم بهشت را به " بها " نمی دهند، به " بهانه " می دهند این را که گفته است؟ علی بن ابیطالب علیه السلام از بهشت به " بها " تعبیر می کند و می گوید " ثمن "، ثمن اعمال شما، ولی ما می گوئیم نه، بهشت را به " بها " نمی دهند، یعنی بهشت را نمی شود با عمل تهیه کرد و خرید، بهانه ای باید درست کرد این نوعی گریز از واقعیت به خیال است. وای به حال ملتی که اینجور فکر کند و بگوید بهشت را به " بها " نمی دهند ولی به یک بهانه دروغین می دهند وای به حال ملتی که پایه سعادت خود را بر وهم و خیال بگذارد.


پاورقی:
(1) یکی از جریاناتی که در دنیای اسلام رخ داد این بود که خلفا تدریجا به یک شکل عجیبی به لهو و غنا رو آوردند، یعنی همان حالتی که اگر در هر ملتی رسوخ بکند، آن را به سوی فساد می کشاند دربارهای آنها شده بود دربار عیاشی، شرابخواری، رقص، موسیقی و انواع آهنگها، بعد چه جناح عظیمی به نام موسیقیدانها و به قول امروز هنرمندان و هنرپیشگان در دنیای اسلام به وجود آمد.
(2) کتابی نوشته به نام مقاتل الطالبین مقتلهای آل ابیطالب را ذکر کرده و کتاب معتبری است و علمای شیعه هم به کتاب او اعتماد می کنند و انصافا می شود گفت این کتاب را بی طرفانه نوشته است کتاب اغانی هجده جلد و بیشتر مربوط به سرگذشت هنرمندان و